پروژه های آرتیبیشن 7103
تعداد آثار فروخته 53 عدد می باشد.
بازه قیمت: 0 الی 150,000,000 تومان
آدرس: تهران،شریعتی،بالاتر از پل رومی،کوچه رضایی،پلاک6
«چیزی بهتر»
هنر در زندگی جاری است و این زیبایی بدیهی ما را به دنبال فضای خاموش کمتر دیده شده‌ای از آثار هنرمندان کشاند تا دریچه‌ای برای همراهی میان هنر و زندگی پیدا کنیم. تاکنون میان هنر و زیست آدمی چندان پیوستگی رخ نداده است و به همین خاطر ما بدهکار هر دو عرصه هستیم. شاید این بار فرصتی برای تولد زوایای متعدد نگاه هنرمند و زندگی‌مان رقم بخورد. در انتخاب آثار این مجموعه به دنبال فضایی متفاوت، هنری دیگر و برای چیزی بهتر حرکت می‌کنیم و در جهت این اتفاق آثاری از هنرمندان گوناگون را روی دیوار استخر می‌بینیم.
هنر در زندگی جاری است و این زیبایی بدیهی ما را به دنبال فضای خاموش کمتر دیده شده‌ای از آثار هنرمندان کشاند تا دریچه‌ای برای همراهی میان هنر و زندگی پیدا کنیم. تاکنون میان هنر و زیست آدمی چندان پیوستگی رخ نداده است و به همین خاطر ما بدهکار هر دو عرصه هستیم. شاید این بار فرصتی برای تولد زوایای متعدد نگاه هنرمند و زندگی‌مان رقم بخورد. در انتخاب آثار این مجموعه به دنبال فضایی متفاوت، هنری دیگر و برای چیزی بهتر حرکت می‌کنیم و در جهت این اتفاق آثاری از هنرمندان گوناگون را روی دیوار استخر می‌بینیم.
فضای خالی مکعب مزین به آینه، می تواند پلی باشد میان آنچه هستیم و آنچه خواهیم بود.
رایا بختیاری
زمستان ۱۴۰۲
رایا بختیاری
زمستان ۱۴۰۲
مکان و معماری جایی معین برای زیست ما نیست بلکه عینیتی از زیست ما است. از نقاشی ونسان ون‌گوگ از یک کلبه قدیمی در زیر آسمان سرخ رنگ غروب تا اثر ادوارد هاپر از یک خانه‌ی بزرگ ویکتوریایی در کنار ریل راه‌آهن، معماری در نقاشی‌های معروف ادوار مختلف به عنوان منبع متمایز الهام در خلق آثار نقاشی به شمار آمده است. از سویی دیگر در بسیاری از آثار نقاشی جزئیات و فرم عین‌به‌عین تکرار نشده تا هنرمند مفهومی دیگر را به واسطه‌ی سازه و ارزش معماری بیان کند. نقاشی‌های معاصری که به بازنمایی بناها می‌پردازند در نهایت فرمی دیگر از بنا را نشان می‌دهند که به بیانی دیگر روح معماری را بیش‌تر نشان می‌دهند. آنچه بر بنا گذشته و آنچه که اکنون از پیرامون و جامعه بر بنا افزوده شده و یا از طرفی دیگر، از بنا به پیرامون آن جاری شده را می‌توان در نقاشی از هر بنا و محیطی دریافت کرد. در میان نقاشان معاصر ایرانی دغدغه‌ی شیوا خوشبخت در مواجهه با معماری قابل تأمل و در عین‌حال مطلوب است چرا که با زیبایی‌شناسی و حسی از نوستالژی ملی و تاریخی همراه است. او اهل اصفهان است …
بسیاری از هنرمندان در سنین و اوج و فرود هنری مشابهی هستند و در این میان گاهی مرزهایی از اشتراک در عین تفاوت‌ها در آثارشان مشهود می‌شود. گالری استخر به بهانه‌ی مروری بر آثار هنرمندان با مرزهای هنری مشترک تصمیم به برگزاری مجموعه نمایشگاه‌های گروهی دارد که در هر کدام سه هنرمند با آثارشان در استخر میزبان مخاطبان خواهند شد. در گروه اول احسان ارجمند، مهدی راحمی و دنیا رستمی با آثاری فیگوراتیو، مفهوم محوری رنج و هستی انسان را به نمایش می‌گذارند. آنچه در آثار مهدی راحمی با تمرکز بر طراحی رخ داده در آثار احسان ارجمند با نگاهی نزدیک به راحمی با انتزاع نقاشانه‌تر توام شده است. رستمی نیز ترس و رویا و نمادها را در آثارش و از میان آبی‌ها گذر می‌دهد و از این روست که هر سه هنرمند را در گذر از دردهای انسان می‌بینیم. این درد هر بار به رنگی و در بدنی بزرگ یا کوچک و با انسان‌هایی در موقعیتی خاص به نحوی معنادار شکل گرفته است. هر فصل در این مجموعه از نمایشگاه‌های سری ((سه)) ما با عنوان سه.یک یا همان 1/3 در صدد نگاه به اشتراکات هنرمندان و دغدغه‌های آن‌ها …
مجموعه «خیال آزاد» نقاشی‌هایی‌ست که از اتودهای دیجیتال فعالیت من در سال‌های ۱۳۹۹ تا ۱۴۰۲ حاصل شده‌اند. آثار بازتابی از تلاش برای برقرارکردن نوعی توازن و تمرکز شخصی در دورانی پرتلاطم از تغییراتِ فردی، اجتماعی و جهانی است که گاهی این تغییرات با اضطرابِ همگانی در تشخیص وضعیت، همراه بوده است. گویی در آن روزها تنها توانستیم در خیال آزاد باشیم.
هر ناشناخته‌ای، مملو از فرافکنی روانی است و یکی از کارآمدترین افعال زیستی برای حفظ بقای روحی در قبالِ این میزان از ناشناخته ها، عمل متعهدانه در خلق هنر و بهره بردن از این مقدارِ نامتناهی، دگرگونی در جهان بیرون و درون است. نقاشی‌ها از جهت موضوع در مسیری آزاد از خیال خلق شدند و از سوی دیگر ابژه‌ها و تصاویر به شکل تصادفی و ناخودآگاه در کنار هم کلاژ شده‌اند. در هر اثر شاهد محیط‌هایی جدید با قوانینی تازه هستیم. جهان درون آثار، مخاطب را در آنی با انعکاسی مشابه ولی فراموش شده و البته امیدبخش مواجه می‌کند؛ البته از گفتگوی بی‌پروا با خیال غیر از این مسیر توقعی نیست!
کتایون تهرانی
هر ناشناخته‌ای، مملو از فرافکنی روانی است و یکی از کارآمدترین افعال زیستی برای حفظ بقای روحی در قبالِ این میزان از ناشناخته ها، عمل متعهدانه در خلق هنر و بهره بردن از این مقدارِ نامتناهی، دگرگونی در جهان بیرون و درون است. نقاشی‌ها از جهت موضوع در مسیری آزاد از خیال خلق شدند و از سوی دیگر ابژه‌ها و تصاویر به شکل تصادفی و ناخودآگاه در کنار هم کلاژ شده‌اند. در هر اثر شاهد محیط‌هایی جدید با قوانینی تازه هستیم. جهان درون آثار، مخاطب را در آنی با انعکاسی مشابه ولی فراموش شده و البته امیدبخش مواجه می‌کند؛ البته از گفتگوی بی‌پروا با خیال غیر از این مسیر توقعی نیست!
کتایون تهرانی
تصویرگری در تعریف کلاسیک و کلیشه به متن مبتنی است و این بار متن برای هنرمندان تصویرگر صرفا به یک داستان، شعر، موسیقی و .... محدود نمی‌شود و بر متنی وسیع یا به بیانی صحیح‌تر بر متونی متعدد از رنجی یک ساله و مستمر جامعه استوار است. آنچه در طول یک سال دیدیم و شنیدیم با زندگی زنان گره خوده و در این میان زنان هنرمند نیز بنا به محدودیت‌های ناشی از بحران اجتماعی امکان نمایش آثارشان را نداشتند و از این رو روزهای گذشته مفهومی برای تصاویر امروز ایجاد کردند. تاریخچه تصویرسازی فرهنگ‌ها و دوره‌های زمانی مختلف از نقاشی‌های اولیه غار گرفته تا پیشرفته‌ترین کاوش‌های دیجیتال امروزی را شامل می‌شود در نتیجه نمی‌توان اکنون و آنچه بر ما گذشته را از این دایره مستثنی ببینیم و از همین روی زنان هنرمند برای بیان هنری که مدتی امکان ابراز آن را نداشتند آثاری را خلق کردند که گویای دوران ما باشد. دوران شکست و رویش، ضعف و پیروزی، رفتن و ماندن ، محدودیت و آزادی و هر آنچه تاریکی برای روشناییست.
شهرزاد رویای
شهرزاد رویای
مجموعه «prints of persia» فعالیت‌اش را در زمینه ارائه نسخه‌های چاپی از آثار هنرمندان معاصر در زمستان 1401 شروع کرده است. این گروه با پوشش‌دهی چاپ آثاری از نقاشی، نقاشی دیجیتال، تصویرسازی و با هدف حمایت از هنرمندان معاصر ایران پیش می‌رود. خروج یک اثر از حالت انحصاری در نسخه‌های چاپی و قرار دادن آن‌ها در اختیار عموم در تعدادی محدود، از رویکردهای این مجموعه به حساب می آید. هدف از انتخاب و چاپ آثار، ایجاد هویت بخشی متفاوت به اصل اثر خواهد بود که هر یک به صورت جداگانه و با هر تکنیک چاپی دارای ارزشی خاص هستند. اصل یک اثر می‌تواند فقط متعلق به یک فرد باشد، اما این مجموعه در نظر دارد تا با نگاه به خواسته مخاطبان، شرایط خرید آثار هنرمندان محبوب معاصر را در انواع مختلف چاپی فراهم کند. نقشه راه «prints of persia» ، ارائه آثاری گوناگون از هنرمندان معاصر و فعالیت گسترده در سطح کشور و جهان با همراهی شما دوستان است. این نمایش با استفاده از کاغذ فاین‌آرت گردآوری شده است.
هنرمندان معاصر اغلب از طراحی برای اندیشیدن و بیان دغدغه های اجتماعی و جلب نگاه ها به نهاد قدرت بهره برده اند. طراحی ، مطرح کردن است؛ که همراه با آزمون و خطا، در دل خود باب گفتگویی را باز می کند، که هنرمند با تکیه بر آن به بیان ذهنیت خود می پردازد؛ و برای تعامل با جهان پیرامونش ، مرزهای معنا و مفهومی آن را به طور مداوم جابجا کرده و آن را دوباره بازتعریف می کند. تقالیی برای ثبات جهان نه به آن صورتی که هست بلکه همانند جهان درونی هنرمند. هنرمند بر مبنای دیدگاه های معاصر، از بدن به عنوان رسانه ای نو و ماده ای بیانگر که مورد بازاندیشی انتقادی واقع شده، برای نمایش نیازهای جهان خود سود می برد." سحر نهاوندی"، در این اجرا از بدن خود ، همزمان به عنوان ماده، موضوع و ابزار هنر بهره می برد؛ بدن هایی نو می آفریند ،که در نمایشی پست دراماتیک می کوشند پیام هایی را با ما در میان بگذارند. بدنی که دیگر صرفا یک پدیده ایستا و بصری نبوده ، و بر اساس ساختار فرهنگی خود، مفهومی متکثر یافته و ارائه هر تعریفی از ان زوایای مشخص و متفاوتی از مفهوم آن را اشکار می سازد؛ مفاهیمی …
مرداد، دو روی مرگ مرداد تنها گرمای آتشین و طراوت خورشید نیست؛ واژه‌ی امرداد در متون زرتشتی به معنای نامیرا به عنوان نامی برای دومین ماه از فصل تموز یا همان تابستان اطلاق شده است و امروز در طی دوران بنا به تغییرات در گویش محاوره به اشتباه مرداد خوانده می‌شود و معنای آن به میرایی ختم می‌شود. آنچه در این تغییر ناشنیده مانده، مرز باریک و در مفهومی حقیقی یکسان بودن این دو واژه است، همان جایی که مرگ و نیستی به گفته‌ی گذشتگان به بودنی دیگر می‌رسد. اکنون فصل پرحیات خورشید را مرگ می‌خوانیم در حالی که طبیعت بودنش را با حرارت بیشتری فریاد می‌زند و این دو روی زندگی است. بسیاری از آثار هنری و معتبر با المان‌هایی برای مرگ با رنگ‌ها و ابزار مختلفی شکل گرفته و گویی نیستی دلیلی برای طرح و نقشی دیگر شده تا همچنان رنگی از امید بگیرد و این مسیر تنها به بوم کوچک نقاش یا پرده‌ی نقره‌ای و اشعارختم نشده است؛ تفکر درباره مرگ، مکثی بر روی زندگی و تاملی بر بودن و چگونگی آن است. در آثار مهم تاریخ هنر گل‌های پوسیده، اسکلت، حباب و... به عنوان نمادی از مرگ به کار …
چرخش آدم‌ها بر جهانی سیال و گاهی تیره برای دیدگان ما دور و در عین حال نزدیک است. سیری درون چهره‌ها و آدم‌ها جریان دارد که از جهانی خیالی و داستانی می‌آید که گذری به درون آدمی را به همراه دارد. آدم‌ها بر روی رولی کاغذی و عظیم با تسلط حسین طادی بر طراحی در هم و بر هم می‌پیچند که شاید با شمایل ترس و اضطراب همراه باشد اما در نهایت جهانی دیگر را پیش روی ما می‌گذارد که چندان ناشناخته نیست و شاید در لایه‌های پسین ذهن و در میان خواب و رویا با آن‌ها مواجهیم. مواجهه‌ی هنرمند با پرتره‌ها و فیگورها با وجود تعدد کاراکترها هر بار تازه است. طراحی ابزاری برای رسیدن هنرمند به این جهان ناخودآگاه بوده و رویکردهای بیشتری را از اندیشه هنرمند بر اثر نمود داده است. پدیده‌هایی که به صورت بداهه در طراحی‌های طادی حضور دارند از زنان و مردانی تشکیل شده‌اند که هرکدام به نحوی متمایز از یکدیگر بر روی اثر پیش می‌روند. حسین طادی با نگاه به فیلم «نفس عمیق» از پرویز شهبازی نام این مجموعه را برگزیده و مسیری از غوطه‌ور شدن و معلق ماندن انسان در وضعیتی مشابه به اعماقی …
عجایب کوچک عجایب با معنای شگفتی در هنر و به طور خاص هنر تجسمی اتفاقی تازه محسوب نمی‌شود، چرا که هر آنچه در هنر می‌بینیم کم یا زیاد برای ما بی‌تکرار است. این مفهوم جدایی‌ناپذیر از هنر در میان آثار معاصر بیش از هر دوره‌ی دیگری معنا پیدا می‌کند. با این حال «عجایب نگاری» به عنوان اصطلاح و شیوه‌ای در نگارگری به شمار آمده و بر این اساس هر آنچه از قوه‌ی خیال باشد را می‌توان به عجایب نگاری اطلاق کرد. آن گونه که محمد سیاه‌قلم، نگارگر در نیمه دوم سده نهم هجری بعد از سفر به شرق آسیا به مکتبی از آثار هنرمندان آن دوران از این سرزمین می‌رسد که مفهوم عجایب را در خلق دیوها نشان داده است. همین مکاشفه او را به خلق دیوها و شیاطین ماندگاری سوق داد و گامی نخست در خلق شاهنامه مصوراز سوی این هنرمند شد. اما با اشاره به این بخش از تاریخ هنر به دنبال عجایب شمردن آثاری با المان‌های دیو و ماوراءالطبیعه نیستیم بلکه در هنر امروز آثار در محدود‌ه‌ای بی‌انتها از معنا و فرم به عنوان شگفتی برشمرده می‌شوند. آنچه در عنوان این نمایشگاه با واژه‌ی کوچک بیان می‌شود …
سقراط بحث در باب زیبایی را در یک مهمانی آغاز کرد و همه‌ی حضار را واداشت تا درباره‌ی زیبایی سخن بگویند. رساله‌ی ضیافتِ افلاطون - که به‌مانند بسیاری از نوشته‌های او با جدل‌های سقراط همراه بود - نخستین گفتار در فهم تجربه‌ی زیبایی‌شناسی است و در یک مهمانی رخ می‌دهد. شاید این نخستین باری باشد که مهمانی و تجربه‌ی زیبایی‌شناسانه به هم پیوند می‌خورند. آن‌چنان که می‌دانیم مهمانی در یونان باستان و بعدتر در روم باستان، سنتی مهم بوده است؛ فرصتی برای بحث و جدل و همچنین تداوم دادن آیین‌های سنتی. وقتی از آیین‌های مذهبی صحبت می‌کنیم شاید به یاد وداع مسیح با حواریون بیافتیم و برملا کردن راز مهم که یکی از آن دوازده تن خواهد بود که مسیح را به رومیان لو خواهد داد. همه‌ی این‌ها صحنه‌ای را رقم زدند که «شام آخر» خوانده می‌شود و از محبوب‌ترین موضوعات نقاشی تاریخ هنر غرب به حساب می‌آید؛ مبتنی بر مجموعه‌ای از قواعد و قراردادها و تلاش هنرمندان برای دگرگون کردن صحنه برای افزودن باور یا نگاه شخصی به این صحنه که بارها و بارها به تصویر درآمد. پس شاید …
جنگ اول جهانی تمام شده اما تبعاتش دامان کل اروپا را گرفته است. شعیم سوتین در همان سال‌های میانه‌ی دو جنگ عالم‌گیر، شقه‌ی گوشت را نقاشی می‌کند؛ تصویری اکسپرسیو از شقه‌ی گوسفندی آویزان، پر پس‌زمینه‌ای آبی. خطوط قوی قلم – چه بر پیش‌زمینه و چه بر پس‌زمینه – حس و حالی را در این تصویر خشونت‌بار به یادگار گذاشته که تا همین امروز هم انگار یادگار سال‌هایی عجیب است و آدم‌هایی که میانه‌ی گذر تند و پرآشوب زمانه. هنرمند انگار تنها کسی است که می‌تواند برای چنین روزگاری تصویری بسازد و این کاری است که شعیم سوتین در آن ایام بعد از جنگ در اتاق کوچک یک آپارتمان اشتراکی در پاریس می‌کند؛ به یاد تبعیدش از بلاروس، به یاد بی‌پولی و گرسنگی آن روزها و به یاد ایامی که از دل فاجعه به‌جا مانده است. هنرمندان فارغ از هر چیز انگار تصویری از دوران را برای همیشه، برای ما ثبت می‌کنند؛ گاه عین‌به‌عین، آن‌چنان که از یک عکاس خبری انتظار می‌رود و گاه آن‌چنان تمثیلی که تصویر از محدوده‌ی زمان عبور کرده و تأویلی جهان‌شمول می‌شود؛ آن‌چنان که در شقه‌ی گوشت …
انسان آزاد و غارنشین در عصر سنگی با دیوارنوشت‌های خود مفاهیم زندگی دوران خود را منتقل و ثبت کرد. بعدها در دوران یونان باستان اشعار اعتراضی را بر دیوارها نوشت، اما آنچه ما به عنوان گرافیتی امروز می‌شناسیم در اوایل دهه 60 میلادی در فیلادلفیا شروع شد و در اواخر این دهه به نیویورک رسید. در آن دوران سیاه‌پوستان مناطق مختلف و معمولا مناطق فقیرنشین با نگاه به مضامینی اعتراضی به سراغ نقاشی‌های دیواری رفتند که چون با نوشتن آغاز شد، توسط نیویورک تایمز و نورمن میلر نویسنده معروف آمریکایی «گرافیتی» نام گرفت. اعتراض به بی‌عدالتی انگیزه اصلی فعالان این هنر بود. «تگرها» در ابتدای این راه در خیابان‌ها قلمرویی داشتند و هر کدام در پی حفظ این قلمرو برای گرافیتی‌هایشان بودند. اوایل دهه 60 فردی به نام کیث هارینگ نقاشی‌های خود را بر روی کاغذ بزرگ چسباند و در سر تا سر نیویورک نصب کرد. کسی از خالق این نقاشی‌ها اطلاعی نداشت اما با پوشش مطبوعات در خصوص این اتفاق هنر گرافیتی آغاز شد. بار دیگر در دهه 60 میلادی عبارت «Taki 183» بر دیوارهای شهر و متروی نیویورک همه …
